Dramat ziemskiej egzystencji człowieka polega na nieustannej konieczności dokonywania wyboru pomiędzy dobrem i złem, prawdą i kłamstwem, pomiędzy życiem z Bogiem i życiem w grzechu.
komentarze Bractwa Słowa Bożego, ks. Adam Dynak
Pierwsze czytanie: Rz 6, 12-18
Postępujemy dalej w liturgicznej lekturze Listu do Rzymian, pozostając jednak w kręgu tego samego tematu. Dramat ziemskiej egzystencji człowieka polega na nieustannej konieczności dokonywania wyboru pomiędzy dobrem i złem, prawdą i kłamstwem, pomiędzy życiem z Bogiem i życiem w grzechu. Św. Paweł zwraca uwagę na doczesne życie człowieka, przestrzegając przed uczynkami pochodzącymi z ciała. Ten temat porusza we wszystkich swoich listach. Ciało ze swej natury jest skłonne do grzechu, ale ma być oddane Bogu jako oręż sprawiedliwości. Jest ono przeznaczone do zmartwychwstania, jest też świątynią Ducha Świętego. Ten ostatni, wzniosły temat apostoł rozwinie w innym ze swoich listów (1 Kor 6, 19), tymczasem tutaj zwraca uwagę na zniewolenie człowieka, który oddaje się grzesznemu życiu. Popełniając grzech, człowiek oddaje mu się w niewolę, czyniąc go swoim panem. Apostoł chwali postawę tych, do których bezpośrednio kieruje swój list, odwołując się do ich nawrócenia. Nie przestaje jednak ich napominać. Jego własne doświadczenia nauczyły go niezwykłej konsekwencji w prowadzeniu walki duchowej. Odnajdując siebie w przesłaniu tych słów, dziękujmy nieustannie Bogu za przejście z grzechu do życia, ale też głęboko i na trwałe przyjmujmy do siebie zawarte w nich napomnienia.
Psalm responsoryjny: Ps 124 (123), 1-2.3-5.6-8
Modlący się psalmem, w imieniu Izraela, wyraża całkowitą zależność narodu od Boga. Przyznaje, że bez pomocy Stwórcy, naród już dawno przestałby istnieć. Wiele razy pojawiały się sytuacje, które powinny przynieść koniec historii Izraelitów, ale Bóg nigdy nie opuścił swojego narodu. Rozważając nauczanie św. Pawła, wspominamy Boże miłosierdzie dla grzeszników i dziękujemy Mu za nieustanne przywracanie nas z grzechu do życia w łasce. Jesteśmy jeszcze bardziej zależni od miłosiernej miłości naszego Ojca, niż miało to miejsce w odniesieniu do Żydów w ich starotestamentalnej historii.
Ewangelia: Łk 12, 39-48
W pierwszym rzędzie Jezus kieruje swoje słowa do przełożonych we wspólnocie Kościoła. W podobnym duchu naucza święty Paweł, gdy w Liście do Tymoteusza mówi, że ten, kto pragnie biskupstwa, dąży do szlachetnej służby w Kościele (por. 1 Tm 3, 1). Słowa Apostoła Narodów bardzo dobrze harmonizują z tym, co mówi Jezus. Urzędy, funkcje, godności kościelne to wezwanie do bardziej ofiarnej pracy na niwie Pańskiej, do większej odpowiedzialności za sprawy Boże na ziemi. Byłoby dobrze, gdyby ludzie Kościoła tak na to patrzyli. Niestety, zdarza się, że nie wszyscy i nie zawsze właściwie to pojmują. Wtedy Kościół cierpi zarówno od strony postrzegania go przez ludzi z zewnątrz, jak i od wewnątrz. Wtedy cierpi jeszcze bardziej. Od każdego, któremu wiele dano, wiele też będzie się wymagać….(Łk 12, 48).
Co? Gdzie? Kiedy?
