Sens czy sensacja?

Nadmiar codziennie odbieranych informacji i wrażeń powoduje, że nawet ważne sprawy zaczynamy traktować powierzchownie. Częściowo jest to również wina mediów, zwłaszcza elektronicznych. Za ich pośrednictwem otrzymujemy bowiem takie porcje obrazów i fragmentarycznych informacji, że nie jesteśmy w stanie dokonywać nad nimi refleksji intelektualnej, a cóż dopiero moralnej. Zresztą przekaz telewizyjny jako ciągle dość powszechny sposób poznawania świata i podporządkowujący się tej samej dominacji obrazu przekaz internetowy czy prasowy mają nie tyle informować, co oddziaływać na zmysły i uczucia – wywoływać wrażenie. Zanim odbiorca przeanalizuje jeden sygnał, jest epatowany kolejnym obrazem, nie mniej sensacyjnym i poruszającym. Przeciętny człowiek nie nadąża za takim tempem. Czuje się jak dziecko na karuzeli, które świetnie się bawi, choć obrazy już zlewają mu się w nieczytelną plamę.

Nie ma dnia, żebyśmy nie słyszeli o wojnach, przewrotach i atakach terrorystycznych. Dowiadujemy się, że gdzieś nastąpiło trzęsienie ziemi, a miejscami głód i zaraza: AIDS, Ebola, wąglik… Przerażają nas straszne zjawiska i wielkie znaki na niebie, które mogą być sygnałem globalnej, a nawet kosmicznej zagłady. Z bólem przyjmujemy fakt, że za wiarę w Chrystusa ludzie są dziś prześladowani przez muzułmanów, neopogan i Synagogę. Chrześcijanie cierpią w Syrii, Egipcie, Sudanie, Pakistanie, Indonezji, Chinach i w innych krajach. Mordowani masowo, nawet bez ciągania ich przed królów, namiestników i sądy. Wszystko dzieje się tak, jak Chrystus zapowiedział.

Widzimy i słyszymy wiele. Zachwycamy się i lękamy, ale na ile nasze życie staje się przez to mądrzejsze i roztropniejsze? Czy nie jesteśmy w świecie zwyczajnymi gapiami, których nie interesuje sens, ale sensacja? Chyba przed taką postawą ostrzegał Chrystus swoich Apostołów podziwiających skarby Jerozolimskiej Świątyni, z której wkrótce miał nie pozostać nawet kamień na kamieniu i dopytujących o znaki końca świata.

Jaki jest zatem sens tego, co dzieje się w kotle ludzkiej historii? Czy historia ludzkości w ogóle ma sens? Trzeba tu przywołać myśl Jana Pawła II, że człowieka i dziejów narodu nie można zrozumieć bez Chrystusa. Bo rzeczywiście, bez tego klucza do interpretacji zjawisk wszystko zdaje się być bezładną gmatwaniną. Wszystko jawi się bez sensu.

ks. Henryk Zieliński fot. Flickr.com / akaitori / CC BY-SA 2.0 Idziemy nr 46 (427), 17 listopada 2013 r.