Stare i nowe jak Ewangelia

„A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas”. Tym samym Bóg Stwórca w nowy sposób stał się bliższy. Dzieło Odkupienia świata dokonuje się w czasie. Adwent przypomina nam, że jesteśmy pomiędzy pierwszym a drugim przyjściem Jezusa. To napięcie pomiędzy tym, co było, a przyszłością powinno prowadzić do tego, abyśmy w każdym momencie zadawali sobie pytanie: „Czego teraz Pan oczekuje od nas?”. Odpowiedź ogólnie mieści się w zadaniu wychodzenia naprzeciw troskom i potrzebom współczesnych ludzi, aby nieść wszystkim Ewangelię w jej pierwotnej czystości, a jednocześnie w jej promiennej nowości.

Wcielenie i co za tym idzie męka, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa, stanowiące sedno objawienia się Boga ludzkości, nastąpiły w konkretnym miejscu i momencie historycznym. Nie jest to jednak wydarzenie, które gubi się w przeszłości, jak dzieje się z każdym innym. Tajemnica paschalna owocuje również dziś. W rzeczywistości Eucharystia, która jest sakramentalną formą tych wydarzeń, nie jest jedynie wspomnieniem, ale pamiątką, w biblijnym znaczeniu tego wyrażenia: uobecnia tę tajemnicę we wszystkich czasach. Słowo, które stało się ciałem, jest obecne w „każdym dziś” Kościoła.

Kościół w swojej nauce, życiu i kulcie utrwala i przekazuje wszystkim pokoleniom to wszystko, czym jest, w co wierzy. To zadanie zakłada z konieczności postęp. Nieporozumieniem jest uważanie żywego rozwoju za przeciwstawny tradycji. W rzeczywistości oba pojęcia wyrażają harmonijny ruch: zarówno przekaz, jak i postęp wskazują na otwartość na historię. To Duch Święty sprawia, że słowa Jezusa są wiecznie żywe w historii. On poprzez życie świętych powoduje, że pojawiają się twórcze metody, inne formy wyrazu, bardziej wymowne znaki, słowa naładowane odnowionym znaczeniem dla dzisiejszego świata.

To, co Kościół daje każdej epoce, to nie przedmioty, rzeczy nieożywione, ale żywa forma, forma Christi, która jest powołana do przemiany każdej kultury od wewnątrz. Kto głosząc Ewangelię, rezygnuje ze zrozumienia sytuacji historycznej swojego rozmówcy czy społeczeństwa, w którym się porusza, a zajmuje się jedynie nauczaniem abstrakcyjnej doktryny, jak gdyby była ona ustalona raz na zawsze, ten nie będzie wiernie przekazywał orędzia Jezusa Chrystusa. W przekazie Ewangelii „wierność przypomina ciągłość żywej, płynącej rzeki, która stawia nas w kontakcie ze świeżością początków” (Benedykt XVI).