W blasku Miłosierdzia

W Nowym Testamencie znajdujemy definicję: Bóg jest miłością. Kiedy rozważamy Boże miłosierdzie, nasuwa się pytanie, w jakiej relacji znajduje się ono do miłości. „Mój obraz w duszy twojej jest. Pragnę, aby było Miłosierdzia święto. Chcę, aby ten obraz, który wymalujesz pędzlem, był uroczyście poświęcony w pierwszą niedzielę po Wielkanocy, ta niedziela ma być świętem Miłosierdzia” (nr 49) – to słowa Jezusa, które siostra Faustyna Kowalska zanotowała w swym Dzienniczku pod datą 22 II 1931 roku. Jezus ponawiał to wezwanie wielokrotnie w mistycznych doświadczeniach siostry Faustyny. Ideę święta Miłosierdzia podjął – jako pierwszy – ks. Michał Sopoćko, ojciec duchowy siostry Faustyny. W roku 1946 r. Konferencja Episkopatu Polski na czele z prymasem Augustem Hlondem wystosowała do Stolicy Apostolskiej petycję o wprowadzenie święta Miłosierdzia Bożego.

Święte Oficjum udzieliło jednak w roku 1953 odpowiedzi negatywnej, która w kolejnych latach została jeszcze wzmocniona. Wydawało się, że liturgicznego święta Miłosierdzia nigdy nie będzie. Trwała jednak teologiczna i pasterska refleksja nad objawieniami siostry Faustyny, a przede wszystkim działał sam Bóg. Sytuacja dojrzała wraz z pontyfikatem Jana Pawła II, który jeszcze jako biskup krakowski był orędownikiem kultu Miłosierdzia Bożego. W roku 1993 siostra Faustyna została beatyfikowana. W roku 1995 Kongregacja ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów zezwoliła na obchodzenie święta Miłosierdzia w Kościele w Polsce. Natomiast podczas kanonizacji siostry Faustyny w roku 2000 Jan Paweł II ogłosił II niedzielę wielkanocną Świętem Miłosierdzia Bożego dla całego Kościoła.

MIŁOŚĆ A MIŁOSIERDZIE

Kiedy rozważamy Boże miłosierdzie, nasuwa się pytanie, w jakiej relacji znajduje się miłosierdzie do miłości. W Nowym Testamencie znajdujemy „definicję” Boga. „Bóg jest miłością” – stwierdza Apostoł Jan (1 J 4,8.16). To stwierdzenie oznacza, że Bóg kocha człowieka, że zaprasza nas do wiecznej wspólnoty miłości. Ale nie tylko. Bóg jest bowiem miłością odwieczną sam w sobie. Był miłością także wtedy, gdy świat jeszcze nie istniał. Bo Bóg, który objawił się nam w Jezusie Chrystusie, nie jest doskonałym, ale samotnym Absolutem, jakąś wszechmogącą Monadą – jest wspólnotą miłości Ojca, Syna i Ducha, trzech różnych Osób, ale tak ze sobą zjednoczonych, iż są jednym Bogiem, a nie trzema Bogami. Siostra Faustyna w swoim Dzienniczku mówi o tej tajemnicy m.in. w taki oto sposób: „Widziałam w duchu Trzy Osoby Boskie, ale jedna Ich Istota. […] Miłość Jego przeniosła mnie w to poznanie i złączyła mnie ze sobą. […] Szczęście, jakie tryska z Trójcy Przenajświętszej, uszczęśliwia wszystko, co jest stworzone” (nr 911).

Ukrzyżowany i Zmartwychwstały jest znakiem, do jakiego stopnia Bóg kocha grzesznika, czyli znakiem Boskiego miłosierdzia

Jednakże w innym miejscu Faustyna stwierdza coś, co może zastanawiać: „O, jak wielkie jest miłosierdzie Pańskie, ponad wszystkie przymioty Jego; miłosierdzie jest największym przymiotem Boga” (nr 611). Sam Jezus przykazuje Faustynie: „Powiedz, że miłosierdzie jest największym przymiotem Boga” (nr 301). Czyż jednak nie byłoby bardziej właściwe powiedzieć, że to miłość jest największym przymiotem (cechą) Boga, a miłosierdzie wypływa z miłości? Z pomocą może nam tutaj przyjść francuski jezuita, François Varillon, który zauważa, że miłość nie jest jednym z Bożych przymiotów, ale wszystkie przymioty Boskie są przymiotami miłości, która jest istotą Boga. Bóg nie jest miłością w takim sensie, jak jest sprawiedliwością, mocą, świętością. To miłość jest święta, wszechmocna, sprawiedliwa… Innymi słowy, nie stawiamy miłości obok innych przymiotów Boga, ale mówimy, że Bóg jest miłością, a opisując tę miłość, wskazujemy na różne jej przymioty. Wśród tych przymiotów największe jest – jak tego doświadczyła siostra Faustyna – miłosierdzie, mające swój fundament w miłości, która jest tożsama z odwiecznym, wewnętrznym życiem Boga, czyli Jego istotą.