Rok 1983, jestem właśnie uczniem II klasy znanego z patriotycznych klimatów „Rejtana”, czyli VI LO w Warszawie. W szkole są także dzieci partyjnych dygnitarzy. I nikt, dosłownie nikt nie ma wątpliwości, co się wydarzyło i kto za to ponosi odpowiedzialność. Niemal wszyscy chcą iść na pogrzeb, ale ponieważ władza boi się zamieszek, dyrekcja szkoły pozwala na delegację tylko dwóch osób! Ale i tak pogrzeb Grzesia przerodził się w kilkudziesięciotysięczną manifestację sprzeciwu wobec władzy.
Do dziś nie ma skazanych, poza płotkami, ale już wtedy gołym okiem widać było tuszowanie zbrodni. To wstyd, że Sejm nie był w stanie nawet przyjąć uchwały w 30. rocznicę śmierci Grzesia, symbolicznej i męczeńskiej. Że nie stać było wszystkich posłów, by dać głos i powiedzieć następnym pokoleniom: tak było, był to system, w którym chłopiec zatrzymany bez żadnej podstawy został zakatowany na komisariacie, a jego matka ani nikt nie doczekał rzetelnej oceny tej sytuacji. Uchwały nie przyjęto, bo poseł SLD Tadeusz Iwiński domagał się usunięcia słów: „Na polecenie najwyższych władz partyjnych i państwowych”.
Nie jest tajemnicą, że na lewicy trwa walka o rząd dusz. Oprócz Sojuszu w grze są jeszcze RP i ruch skupiony wokół Aleksandra Kwaśniewskiego. SLD ma i ochotę, i szanse, aby w tym wyścigu przewodzić. Ale wśród lewicowego elektoratu spora część to ludzie byłego systemu albo z nim sentymentalnie związani, stąd „obrona” byłych władz. To czysty rachunek polityczny: co nam się opłaca i co nam da korzyści, czyli głosy. Tu najczęściej nie ma ideologii, tylko matematyka. W dobie postpolityki idee zastąpił polityczny marketing, czyli zabiegi o dobrą ocenę elektoratu.
Ale ten schemat wcale nie dotyczy tylko lewicy! Bo czyż nie jest niemal tym samym tak duża aktywność Platformy w zakresie spraw obyczajowych? Nie jest też tajemnicą, że w obliczu spadających notowań PO musi coś zrobić, żeby nie stracić większości wyborców. Szczególnie tych, którzy zerkają w stronę Europy Plus. Ponieważ konkurencja na prawicy jest zbyt silna, PO musi skupiać się na lewym skrzydle – a związki partnerskie czy in vitro są właśnie zabiegami o lewicowego wyborcę. A PiS? Czyż podgrzewanie atmosfery wiecznego zagrożenia i budowanie wizji Polski jako kondominium oraz kreowanie się na jedynych sprawiedliwych nie służą zwieraniu szeregów własnej armii? W przypadku mniejszych ugrupowań jest to jeszcze bardziej widoczne, bo muszą one głośniej krzyczeć, żeby je ktoś dostrzegł. Że to nie do końca uczciwe postępowanie?
Jednak zbliża się wielkimi krokami kampania wyborcza. Za rok czekają nas wybory do Europarlamentu. Niektórzy wtajemniczeni twierdzą, że wcześniej czekają nas przyspieszone wybory do Sejmu. Opłaciłyby się wszystkim, a najbardziej koalicjantom tracącym poparcie. Dlatego im szybciej nauczymy się czytać miedzy wierszami i słuchać „ze zrozumieniem”, co mają nam do powiedzenia politycy, tym lepiej dla nas i dla naszych nerwów. Bo przecież nikt chyba nie denerwuje się w teatrze. No, chyba że sztuka jest marna, a bilety były za drogie.
| Krzysztof Ziemiec |
Co? Gdzie? Kiedy?
