Podczas I wojny światowej został skierowany do służby sanitarnej w pułku stacjonującym w Raciborzu, był też kapelanem szpitala wojskowego. Jako proboszcz w Gliwicach-Sośnicy długo opierał się niemieckim władzom zakazującym używania języka polskiego w kościołach, co spowodowało, że w kartotekach gestapo zapisano, iż jest to duchowny „o propolskim nastawieniu”. Aresztowany 24 sierpnia 1940 r., przeszedł przez więzienia w Gliwicach, Wrocławiu, Hof, a stamtąd 20 września 1940 r. trafił do obozu w Dachau (nr 19953). W jednym z ostatnich listów do siostry Marii Witeczek pisał: „Nie boję się śmierci! Bo jestem katolickim kapłanem i wierzę w życie wieczne i radosne spotkanie u tronu Bożego! (…) Nie znam odwetu i modlę się za swoich wrogów”.
„«Lecz ja wiem: Wybawca mój żyje».
Ksiądz Antoni Korczok (1891–1941).
Życie, posługa, męczeństwo”,
Instytut Pamięci Narodowej, Instytut
Nauk Teologicznych Uniwersytetu
Opolskiego, Katowice, Opole,
Warszawa 2023, 280 s.
.jpg&w=624&h=543 "Zapisy na Dominikańskie Warsztaty Muzyki Liturgicznej w Łodzi")
