Po kilkutygodniowym cyklu tekstów poświęconych frazeologii chciałbym zająć się zupełnie innym problemem.
fot. pexels.com
Zacznę od trzech cytatów: „Doświadczenia okresu programowania w okresie 2004–2006 wskazują, że realizacja projektów w partnerstwie niesie ze sobą znaczną wartość dodaną wyrażoną w efekcie synergii wynikającym ze wspólnej realizacji zadań w projekcie, wypracowania wspólnego rozwiązania problemu oraz odejścia od fragmentarycznych i często nieskoordynowanych działań podejmowanych przez różne podmioty w tych samych obszarach. Projekty realizowane w partnerstwie przyczyniają się także do nawiązania współpracy między instytucjami i organizacjami reprezentującymi różne grupy interesariuszy np. rynku pracy, integracji społecznej, edukacji, pracowników i przedsiębiorstw, co wpływa na proces wzajemnego uczenia się i rozwiązywania problemów”.
„Partnerstwo w rozumieniu ustawy, oznacza nieinstytucjonalne porozumienie autonomicznych podmiotów, realizujących wspólnie konkretny projekt. Tym samym, partnerstwa nie stanowi podmiot zrzeszający instytucjonalnie organizacje i instytucje jak np. związek stowarzyszeń lub stowarzyszenie – lokalna grupa działania. W tym przypadku mamy do czynienia z jednym, odrębnym od tworzących go instytucji podmiotem. Nie wyklucza to przypadku, gdy do tworzonego partnerstwa zgłasza akces grupa podmiotów (np. inne partnerstwo, konsorcjum, związek itp.), reprezentującą określone środowisko czy zrzeszającą określone organizacje. Projektodawca może negocjować z całą grupą, ale we wniosku o dofinansowanie jak również w umowie partnerskiej podmioty te są określane indywidualnie”.
„Jeżeli do realizowanego projektu partnerskiego wprowadzany jest dodatkowy, nieprzewidziany we wniosku o dofinansowanie tego projektu partner, ale nie jest rozszerzany rodzaj zadań przewidzianych do realizacji w projekcie w ramach partnerstwa (włączenie do projektu nowego partnera nie może wiązać się z wprowadzeniem nowego rodzaju zadań przewidzianych do realizacji przez partnera/partnerów, ale jedynie ze zwiększeniem liczby partnerów realizujących zadania przewidziane do realizacji w partnerstwie). Wprowadzenie nowego partnera może nastąpić w połączeniu ze wzrostem zaangażowania partnerów w realizację projektu (np. w sytuacji, kiedy wzrośnie procentowy udział środków przekazywanych partnerom w budżecie), ale nie może być związany z przekazywaniem partnerom do realizacji zadań rodzajowo różnych od tych, które pierwotnie im przekazano”.
Jak sądzę, niemal wszyscy czytelnicy „Idziemy” mieli problem nawet z płynną lekturą przywołanych fragmentów, a na pewno z ich zrozumieniem. Wyjątek mogli stanowić niektórzy prawnicy i niektórzy urzędnicy, którzy z tego typu tekstami stykają się na co dzień. Tacy odbiorcy mogą nawet stwierdzić, że przecież ich język jest specjalistyczny i rządzi się swoimi prawami, jak najbardziej może więc być właśnie taki. I rzeczywiście, języki profesjonalne są swoiste, często zrozumiałe tylko dla przedstawicieli danej grupy użytkowników. Jednak problem polega na tym, że przytoczone zdania pochodziły z dokumentów kierowanych nie do wąskiego grona specjalistów, lecz po prostu do obywateli. I przyznają Państwo, bardzo często się z tym zjawiskiem stykamy: różnego typu instytucje, w tym także urzędy państwowe, bardzo często komunikują się z nami – obywatelami, klientami, petentami… – językiem niezwykle zawikłanym, nieprzyjaznym, często też najeżonym nie tylko niezrozumiałą terminologią, lecz także zwyczajnymi błędami.
Co? Gdzie? Kiedy?
