Prócz ignorowania faktów naukowych utopia neguje też obiektywną rzeczywistość i prawdę, czyli zgodność sądów z rzeczywistością. Bo jeśli „jestem tym, za kogo się uważam” – jak chce ideologia gender – a ja uważam się za Napoleona, to czy rzeczywiście nim jestem?
Do tematu należy podchodzić dwupłaszczyznowo. Płaszczyzna społeczna obejmuje działania instytucjonalne, zmierzające stopniowo do ograniczania praw obywatelskich, samorządowych, rodzicielskich, również za pomocą ograniczeń finansowych. Płaszczyzna indywidualna to konkretny człowiek, który przeżywa dramat homoseksualizmu, często z przemocą, molestowaniem w tle. Tym osobom należy się szacunek, empatia i chrześcijańska miłość bliźniego. W doborze retoryki należy zawsze rozróżniać, po której płaszczyźnie się poruszamy.
Ta utopia runie. Momentem krytycznym będzie zderzenie ułudy planu z zamysłami lobby je promującego. Po drodze może być szukanie kozła ofiarnego, którym już teraz są chrześcijanie i ortodoksyjni Żydzi.
Organizacje, które bez wiedzy lub zgody rodziców wchodziły do szkół z ofensywą LGBT, obnażyły, że celem tego środowiska jest edukacja nieuformowanego pokolenia i przekonanie go do swoich roszczeń. Na ulicach zaroiło się od młodych z tęczowymi torbami i wpinkami, od tęczowych flag w oknach.
Postulowanie edukacji seksualnej mija się z celem, bo ona w Polsce jest – skupia się na tworzeniu trwałego związku i odpowiedzialności za rodzinę. Czym innym jest seksualizacja, która – zgodnie z wytycznymi WHO – zachęca do eksperymentowania z ciałem od jak najmłodszych lat i sprowadza miłość do technicznych pozycji. To niszczy psychikę młodego człowieka, do którego takie instrukcje docierają zbyt wcześnie, gdy jest jeszcze rozchwiany tożsamościowo. Wpiera im się, że najważniejsza w życiu jest przyjemność, a głównym jej źródłem jest seks. Przy czym standardy WHO kończą się dopiskiem, że ich autorzy nie biorą odpowiedzialności za stosowanie ich w życiu i nauczaniu.
Kiedy rodzice zdecydowanie opowiedzieli się przeciwko seksualizacji w szkole przez zewnętrzne organizacje, środowiska te przeszły do szkolenia nauczycieli. Nadal zdarza się jednak, że do szkoły przychodzi ratownik, ale zanim opowie o ratowaniu ludzi, przekaże, jak wspaniale być osobą transseksualną. O tym samym przekonuje repertuar kin i teatrów.
Do szkół próbują przemycać ideologię gender także samorządy. W Warszawie jest program „Szkoła przyjazna prawom człowieka”, w Gdańsku „Zdrove love”. W internecie dzieci bez wiedzy rodziców mogą kupić tabletkę hamującą rozwój fizyczny do momentu, aż zdecydują, kim chcą być, i poddadzą się terapii hormonalnej lub chirurgicznej zmianie płci.
Na Zachodzie są już tego skutki. W Wielkiej Brytanii lekarze protestują przeciw okaleczaniu małych dzieci, bo tam operacja zmiany płci możliwa jest już u trzylatków. Osoby odpowiedzialne za programy równościowe przyznają, że należy ograniczyć wchodzenie środowisk LGBT do szkół, bo dzieje się tam coś złego – rośnie liczba ciąż i chorób wenerycznych. W Norwegii rodzice buntujący się przeciw agresywnej edukacji seksualnej zorganizowali „autobus wolności”, który manifestuje żądanie zaprzestania niszczenia dzieci. W Szwecji mówi się o rosnącej fali wykorzystywania seksualnego dzieci.
W Polsce mamy dobre prawo i wolność. Potrzeba samodzielnych dyrektorów, którzy by tego prawa przestrzegali i nie bali się mówić „nie” samorządom. Tym bardziej że w preambule ustawy oświatowej jest mowa o obronie wartości chrześcijańskich. Jeśli dyrektor przyzwala na łamanie prawa, rodzice mają prawo zwrócić się do kuratorium. Jeśli w szkole program seksualizacji realizuje samorząd, kurator może zwrócić się do wojewody, by zareagował w trybie nadzorczym. Trzeba odrzucić politpoprawność i obawę przed hejtem.
Co? Gdzie? Kiedy?
