Otwartość na pomoc

„Bycie miłym nie jest stylem, który chrześcijanin może wybrać lub odrzucić (…). Uprzejma miłość tworzy więzi, pielęgnuje relacje, tworzy nowe sieci integracji, buduje silne więzi społeczne. W ten sposób chroni samą siebie, bo bez poczucia przynależności nie można podtrzymać poświęcenia dla innych” – pisał papież Franciszek w „Amoris laetitia” (nr 99-100).

Osoba miła to ta, która „daje się miłować”. Jest w niej pewien sposób bycia, który się wyczuwa, chociaż trudno go dokładnie opisać słowami. Warto nazwać te zachowania, które sprzyjają szczerej komunikacji. Wiele z nich nie wskazuje na cechy osobowości asertywnej. Na przykład: nie mieć oporów przed proszeniem o pomoc, być gotowym do słuchania innych, wyrażać własną wolę, nie narzucając jej, dzielić się troskami i nadzieją. Dbać o uprzejmość, radość, cierpliwość, optymizm, delikatność i o takie zachowanie, które umila wspólne życie. Kultywować uprzejmość, podejść, porozmawiać, wyświadczyć przysługę. Szczerze mówić, co się myśli, i ewentualnie zwrócić uwagę na to, co warto poprawić.

Łatwiej jest kochać kogoś, z kim można otwarcie rozmawiać, choćby słabości tej osoby były oczywiste, nawet gdy mało ma się z nią wspólnego. Wiemy z doświadczenia, że są ludzie, którym łatwiej jest coś zasugerować. Są zawsze wdzięczni, ze spokojem przyjmują sugestie i być może zauważamy wpływ, jaki nasze drobne działanie wywiera na ich życie. Osoby takie nie przyjmują postawy obronnej, ponieważ widzą, że ten, kto próbuje im pomóc, nie atakuje ich. Nie uważają, że podważa się ich wartość.

Zwykle miejscem, w którym rodzi się serdeczne upomnienie, jest chrześcijańska wspólnota, dom, rodzina. Jednak taką atmosferę może w pewnym stopniu wytworzyć w innych środowiskach, jak praca, szkoła, klub. Pamiętając, że w takich miejscach miłość jeszcze bardziej potrzebuje mocnych fundamentów sprawiedliwości. Mówiąc w skrócie, reguły gry stosują się wobec wszystkich uczestników, nie ma „pasażerów na gapę”.

Reasumując: kto pielęgnuje w sobie postawę uprzejmości, ułatwia innym przychodzenie mu z pomocą. Nawet się dziwi miłością, jaką inni go darzą, i zwykle dziękuje za dzieło miłosierdzia, jakim jest każda pomoc w postaci upomnienia. Taka postawa zapewnia młodość serca, zawsze otwartego na poprawę i na uczenie się nowych rzeczy.