Odpowiedź na pytanie o niebo jest ważna nie tylko dla dzieci, które często stawiają rodzicom kłopotliwe pytania, ale dla każdego z nas. I to co najmniej z dwóch powodów.
Po pierwsze ze względu na właściwe zrozumienie tajemnicy Chrystusowego Wniebowstąpienia, którą właśnie świętujemy. Żeby nas nie ogarnęła niepotrzebna żałoba. A po drugie, żebyśmy nie popełnili błędu uczniów Chrystusa, o którym wspomina początek Dziejów Apostolskich. Chodzi o to, że jako chrześcijanie powinniśmy niebem żyć, a nie tylko się w nie gapić.
Czym zatem jest niebo? Z pewnością nie miejscem w przestworzach. Ani efektem świetlnym na warstwie ozonu. Znany niemiecki teolog Ferdinand Krenzer napisał trochę poetycko, że to Bóg osiągnięty jest niebem, upragniony jest czyśćcem, a utracony – piekłem. Niebo jest więc tam, gdzie jest Bóg i gdzie człowiek cieszy się pełnią Jego obecności. Niebo to „Ktoś”, a nie „gdzieś”.
Kiedy więc mówimy o Wniebowstąpieniu Chrystusa, to bynajmniej nie mamy na myśli żadnego rozstania z Nim. Bo od Boga może nas oddzielić tylko grzech. Chrystusowe Wniebowstąpienie zaś nie jest odejściem, gdyż On sam zapewniał, że pozostaje z nami przez wszystkie dni aż do skończenia świata. Jest przeto Wniebowstąpienie jedynie odejściem Jezusa od takiej obecności wśród nas, która łączyła się z ograniczeniami ludzkiego bytowania.
To dzięki Wniebowstąpieniu Chrystus jest bliżej nas, niż gdyby pozostał do dzisiaj w Izraelu albo nawet i w Rzymie. Wtedy, aby się z nim spotkać, trzeba by organizować specjalne pielgrzymki i czekać na audiencję. To dzięki Wniebowstąpieniu Pan Jezus nie ma wyznaczonych godzin na pracę i na odpoczynek, może wysłuchiwać jednocześnie modlitw milionów ludzi i może być obecny równocześnie w tysiącach kościołów na świecie, gdzie akurat ludzie gromadzą się w Jego Imię. Dzięki temu możemy żegnać wychodzącego z domu słowami: „Idź z Bogiem” i usłyszeć w odpowiedzi: „Zostańcie z Bogiem”, i nie ma w tym żadnej sprzeczności.
Niebem trzeba żyć już tu na ziemi, bo trzeba żyć bliskością Syna Bożego na co dzień, jak żyła Najświętsza Maryja Panna. Żyć niebem to mieć Chrystusa za domownika, a nawet więcej: nosić Go w swoim sercu, słuchać Go w sumieniu i szukać okazji do pełnienia Jego woli. Takie życie niebem, jako bliskością Boga, kończy się wniebowzięciem człowieka. Może mniej cudownym niż w przypadku Maryi, ale przecież nie mniej uszczęśliwiającym.
Idziemy nr 21 (350), 20 maja 2012 r.
Co? Gdzie? Kiedy?
