Szybko, już 21 września 1914 r., został wysłany do miejscowości Czyszki koło Lwowa, aby pełnić posługę wikariusza w tamtejszej parafii. – Był bardzo dobrym spowiednikiem, przy jego konfesjonale tłumnie gromadzili się penitenci. Jeden ze współbraci żartował nawet: „ja nie wiem, co o. Wenanty rozdaje w konfesjonale, że tylu ludzi do niego przychodzi, może częstuje cukierkami. Ja cukierków nie rozdaję, więc do mnie nie przychodzą” – przytacza anegdotę o. Edward.
Zaledwie po roku, 29 września 1915 r., opuścił Czyszki, udając się do Lwowa, aby pełnić obowiązki mistrza nowicjatu i ojca duchownego braci zakonnych. Wiele wymagał od wychowanków, ale najwięcej od siebie. Swą pokorę posunął tak daleko, że w wigilię uroczystości św. Franciszka i w Wielki Czwartek całował nogi podwładnym.
W 1920 r. o. Katarzyniec zapadł na zdrowiu. Najpierw zachorował na hiszpankę, a następnie na gruźlicę. Wenanty przyjaźnił się z młodszym współbratem o. Maksymilianem Kolbe, który zastąpił go w obowiązkach magistra. Siły regenerował w klasztorach franciszkańskich w Hanaczowie, a potem w Kalwarii Pacławskiej.
Na dwa miesiące przed śmiercią, 2 lutego 1921 r., na święto Ofiarowania Pańskiego mimo choroby chciał pomóc braciom spowiadać. Przebywanie w zimnym kalwaryjskim kościele przyśpieszyło jeszcze rozwój gruźlicy. Ostatnie kazanie wygłosił proroczo „o niebie” 28 lutego 1921 r. w Czyszkach. Przed śmiercią o. Wenanty wyznał: „widzicie, jak jestem chory i nic już zrobić nie mogę, ale po śmierci dużo zrobię dla zakonu”. Zmarł na gruźlicę płuc 31 marca 1921 r. w Kalwarii Pacławskiej, osiągnąwszy wysoki stopień doskonałości chrześcijańskiej, przeżywszy tylko 7 lat kapłaństwa i mając 32 lata!
„SZANTAŻ” ŚWIĘTEGO
W styczniu 1922 r. o. Maksymilian Kolbe, borykając się z trudnościami finansowymi w wydawaniu „Rycerza Niepokalanej”, modlił się za wstawiennictwem o. Wenantego. Zapamiętał jego słowa o tym, że wiele zrobi dla franciszkanów po śmierci. – Obiecał w modlitwie Wenantemu, że jeśli uda się mu wydać pierwszy numer „Rycerza Niepokalanej”, to w drugim numerze wydrukuje podobiznę, zdjęcie oraz modlitwę do o. Katarzyńca. Okazało się, że bez problemu zdobył pieniądze, wydał czasopismo i spełnił obietnicę daną współbratu – zaznacza o. Staniukiewicz.
O. Edward komentuje, że od ogłoszenia 26 kwietnia 2016 r. przez papieża Franciszka o. Wenantego czcigodnym sługą Bożym otrzymał około 100 tys. próśb, podziękowań i świadectw. Są one związane w większości ze sprawami finansowymi, mieszkaniowymi oraz pracą. Dotyczą także nawróceń, spowiedzi po wielu latach, zerwania z nałogami, pojednania małżeństw czy poczęcia dziecka.
– Kult prywatny dynamicznie rozszerza się również poza granicami Polski. Otrzymuję prośby o przysłanie obrazków z o. Wenantym w różnych językach, z Anglii, Stanów Zjednoczonych, Włoch, Hiszpanii, Rosji, a nawet z tak egzotycznych krajów, jak Indonezja oraz Filipiny – dodaje kustosz Grobu o. Wenantego. Obecnie trwa oczekiwanie na cud za wstawiennictwem o. Wenantego. Doczesne szczątki franciszkanina przeniesiono do nawy bocznej kościoła w Kalwarii Pacławskiej.
W najbliższym czasie, 2 czerwca, odbędzie się sympozjum naukowe na temat życia i duchowości o. Katarzyńca w klasztorze franciszkanów w Krakowie, przy ul. Franciszkańskiej 4, dokładnie w rocznicę święceń kapłańskich Wenantego. W dniach 8-11 lipca 2021 r. ma zostać zorganizowana pielgrzymka na Ukrainę „Śladami Ojca Wenantego”. Zaplanowany jest również konkurs literacki „Ojciec Wenanty – czy znasz?”. Inicjatywa jest przeznaczona dla dzieci i młodzieży oraz osób dorosłych. Warunkiem uczestnictwa w konkursie jest nadesłanie utworu literackiego w języku polskim inspirowanego życiem o. Wenantego Katarzyńca. Cyklicznie organizowane są także rekolekcje „Weekend w milczeniu… z Ojcem Wenantym”.
Co? Gdzie? Kiedy?
