W pierwszej wychwalała Boga za to, że spojrzał na nią i wybrał na matkę swego Syna, Ją niegodną i pokorną. W dalszej części proroctwa Maryja uwypukla wielki Boży przymiot, jakim jest miłosierdzie, w świetle którego ludzkie życie nabiera godności, nieustannie otaczane troską i zabezpieczane przed zakusami grzechu. I wreszcie w końcowych fragmentach hymnu Maryja cieszy się podwójnie, ponieważ wszelkie zapowiedzi i obietnice dane przez Boga zostały na Jej oczach spełnione. Bóg staje wobec człowieka i zaprasza go, by podjął służbę Bogu, służbę wierną, spokojną, pozbawioną ziemskiej wspaniałości. Skoro Bóg mówi w ukryciu, niechże i człowiek oddaje Bogu cześć w ciszy i skromności. Dlatego głębi ludzkiej pokory odpowiada w każdym przypadku wielkość darów zsyłanych przez Stwórcę.
Jakie wnioski wysnujemy z przywołanych zdarzeń? Nade wszystko trwałe przekonanie o niezbędności wiary, w świetle której to, co nas spotyka w życiu i to nasze życie kształtuje, rodzi się zawsze za sprawą Ducha Świętego. Wystarczy spojrzeć na swoje dotychczasowe dni, przemyśleć ich przedziwną logikę, by od razu pojąć, że podążamy tropami Kogoś, kto nigdy nas nie opuszcza, chce, abyśmy pozostawali osobami szczęśliwymi. A po drugie: mamy szansę odkryć, że znakiem ukazującym nasz rzeczywisty związek z Jezusem jest to, czy odpowiadamy na prośby tych wszystkich ludzi, którzy oczekują od nas pomocy, którzy pokładają w nas swoją nadzieję. To doprawdy istotne kryterium siły wszelkiej religijności oraz humanistycznej wrażliwości.
PEŁNA ŁASKI
Adwent, czego niewątpliwie już zaznaliśmy, to czas oczekiwania, czyli taki moment drogi do Boga, w której „jakby” Boga w nas jeszcze nie było. Proszę odpowiednio zrozumieć to, co piszę. Nie chodzi tu o to, że w ogóle Boga nie spotkaliśmy. On bowiem realnie narodził się w palestyńskiej lepiance, przyjął ludzkie ciało, w konkretnym miejscu i czasie. Spełniło się Izajaszowe proroctwo: „Wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże” (Łk 3, 6). Zatem i do nas dotarła łaska, święta życzliwość Narodzonego. Ponieważ jednak życie jest uwikłane w sieci grzechu i najróżniejszych słabości, przeto wszystkie ludzkie ukierunkowania ku Bogu nie mają pełnego wymiaru. Wydobywają się poniekąd z mroku ułomności, z mroku kultury, która wciąż traci religijną pamięć i zdaje się coraz bardziej polegać tylko na sobie i swych możliwościach.
Na szczęście doświadczyliśmy obecności Maryi, przyjmującej od anioła Gabriela niespotykaną wieść o nadchodzącym zbawieniu człowieka. „Jesteś łaski pełna” – powiedział on do zadziwionej dziewczyny. To staropolskie słowo zaciera nieco grecki sens wyrażenia, które sugeruje, że z życia Maryi promieniowało zauważalne duchowe piękno, odczuwalna moralna harmonia. Mogła więc stać się „drugą Ewą”. Jako niepokalanie poczęta, mocą przewidzianych zasług Jezusa, nie dała się niczym zwieść. Potrafiła przeciwstawić się – inaczej niż kobieta w raju – perswazjom zła i przyjąć dar Boskiego macierzyństwa.
W związku z tym nasze życie ma nabyć takiej energii, by móc sprzeciwiać się każdej formie zła czy niesprawiedliwości, ale również budować żywy dom, w którym może rodzić się i zatrzymywać Chrystus. Ważne jest tutaj słowo „może”. Często wszakże jakość naszego życia wskazuje, że na Boga wcale nie czekamy. Dlatego wsłuchujemy się w przesłanie Jana Chrzciciela, którego narodzenie zostało zapowiedziane przez anioła, objęte w łonie matki żarem Ducha Świętego. Być może już w dzieciństwie Jan udał się na Pustynię Judzką. Prowadził surowe pustynne życie i po jakimś czasie zaczął głosić mowy pokutne i chrzcić nad Jordanem. Obecnie zachęca, żebyśmy się starali być świadkami ewangelicznej prawdy. Być jej głosem – nigdy pięścią, choćby nawet kosztowało nas to wiele. Jako chrześcijanie musimy po prostu ryzykować, by nie skłamać własnego życia, nie wstydzić się prawdy, dzisiaj zniesławionej i niemal porzuconej.
Co? Gdzie? Kiedy?
