„Wołyń bez komentarza” zawiera nieznane materiały źródłowe: dokumenty polskie i ukraińskie, z IPN czy protokoły z miejsc zbrodni, a także relacje tych, którzy przeżyli rzeź w 1943 r.
„Nagrywanie dzieci wołyńskich to najbardziej przejmujące doświadczenie w moim życiu zawodowym. To wejście w świat dziecka, który uległ całkowitej zagładzie na jego oczach – bez uprzedzenia, z minuty na minutę, z sekundy na sekundę. Makabra zapamiętana przez małe istoty przeraża i wywołuje ból wręcz fizyczny” – napisała Anna Lisiecka, dziennikarka Programu 2 Polskiego Radia, która rozmawiała z dziećmi Wołynia.
„Co noc śniły mi się dramatyczne sceny, które w ciągu dnia spisywałam z listów, pamiętników i relacji rodzin. Tego nie da się zapomnieć, zamknąć za drzwiami biura” – stwierdziła z kolei Martyna Posłuszna, redaktor wydawnictwa Zona Zero.
Kiedy latem 1943 r. ukraińscy nacjonaliści bestialsko mordowali Polaków, dotychczasowi sąsiedzi musieli wybierać. Jedni Ukraińcy – ze strachu przed rodakami – zabijali swoje polskie żony i dzieci. Inni ryzykowali życie własnych rodzin, chowając Polaków na strychach, w schowkach i stodołach. Co spotkało panią Hermaszewską, gdy z półtorarocznym Mirkiem w ramionach uciekała przed banderowcami? Jakim cudem 20 tys. Polaków przetrwało w pospiesznie zbudowanej warowni, z której nie było żadnej ucieczki? O tym z kolei opowiada Witold Szabłowski w książce „Sprawiedliwi zdrajcy. Sąsiedzi z Wołynia”, wydanej nakładem wydawnictwa Znak.
Obie książki, przywracając pamięć, są źródłem nadziei na polsko-ukraińskie pojednanie, o czym mówią ich bohaterowie.
„Wołyń bez komentarza”, Zona Zero, Warszawa 2016
Witold Szabłowski, „Sprawiedliwi zdrajcy. Sąsiedzi z Wołynia”, Znak, Kraków 2016
.jpg&w=624&h=543 "Dramat zawierzenia. Jak święci ratują nas przed jałowością życia?")
