W 571 r. został prefektem Rzymu. Po czterech latach porzucił karierę świecką, sprzedał swój majątek, a pieniądze rozdał ubogim i przeznaczył na fundacje zakonne. Założył 6 klasztorów w swoich dobrach na Sycylii i we własnym domu w Rzymie. W 575 r. wstąpił do benedyktynów. Papież Pelagiusz II udzielił mu święceń diakonatu i jako swego przedstawiciela wysłał do Konstantynopola (578–586), gdzie Grzegorz wykazał się dużymi zdolnościami dyplomatycznymi. Po śmierci Pelagiusza II, 3 września 590 r. został wybrany papieżem.
Jego pontyfikat trwał 15 lat. Jako pierwszy przyjął tytuł „sługa sług Bożych”. Nazwany przez historyków „apostołem ludów barbarzyńskich” pozyskał dla Kościoła Wizygotów w Hiszpanii ariańskich Longobardów, Gallów oraz brytyjskich Anglosasów. Odnowił życie kościelne, zreformował i ujednolicił liturgię i śpiew kościelny. Od jego pontyfikatu pochodzi zwyczaj odprawiania trzydziestu Mszy Świętych za zmarłych zwanych „gregoriańskimi”. Pozostawił po sobie bogatą spuściznę literacką, która wywarła poważny wpływ na kształtowanie się myśli chrześcijańskiego Zachodu. Należy do czterech wielkich doktorów Kościoła Zachodniego. Jest patronem m.in. uczniów, studentów, nauczycieli, chórów szkolnych, piosenkarzy, muzyków.
 |
Wojciech Świątkiewicz |
