Stolik-skrytka należący do płk. Jana Rzepeckiego „Wolskiego”, szefa Biura Informacji i Propagandy Komendy Głównej AK
Korzenie Armii Krajowej sięgają Służby Zwycięstwu Polski (SZP), zawiązanej w nocy z 26 na 27 września 1939 r. przez grupę wyższych oficerów z gen. Michałem Karaszewiczem-Tokarzewskim przy współudziale prezydenta Warszawy Stefana Starzyńskiego. Organizacja została przekształcona 13 listopada 1939 r. w Związek Walki Zbrojnej (ZWZ), a następnie rozkazem naczelnego wodza gen. Władysława Sikorskiego 14 lutego 1942 r.
w Armię Krajową (AK). Do nowej struktury weszło ok. 200 organizacji wojskowych spod okupacji niemieckiej i radzieckiej. AK była odtąd integralną częścią Polskich Sił Zbrojnych oraz szerzej Polskiego Państwa Podziemnego. Dowódcami organizacji byli generałowie: Stefan Rowecki ps. „Grot” (14 lutego 1942 r. – 30 czerwca 1943 r.), Tadeusz Komorowski ps. „Bór” (17 lipca 1943 r. – 2 października 1944 r.), Leopold Okulicki ps. „Niedźwiadek” (21 grudnia 1944 r. – 19 stycznia 1945 r.).
FENOMEN ARMII
Decyzja o powstaniu AK była podyktowana koniecznością scalenia i podporządkowania polskich konspiracyjnych oddziałów zbrojnych rządowi RP w Londynie. W zamierzeniach rządzących AK miała być organizacją ponadpartyjną, a jej komendant główny – jedynym uznawanym przez rząd dowódcą sił zbrojnych w kraju. Terenowa struktura organizacyjna AK odpowiadała przedwojennemu podziałowi administracyjnemu Polski. Najważniejszym celem organizacji było prowadzenie walki o odzyskanie niepodległości przez organizowanie oraz prowadzenie akcji sabotażowych, dywersyjnych, bojowych, bitew partyzanckich z siłami policyjnymi lub wojskiem niemieckim. Akcje służyły utrzymaniu wysokiego morale w narodzie polskim i przygotowaniu armii podziemnej na okres powstania, które miało wybuchnąć w okresie militarnego załamania III Rzeszy.
Czytaj dalej w e-wydaniu lub wydaniu drukowanym
Idziemy nr 07 (850), 13 lutego 2022 r.
całość artykułu zostanie opublikowana na stronie po 16 luty 2022
