.jpg)
Kogo wybierać do samorządu spośród wielości kandydatów, o których niewiele lub nic nie wiemy?
Sytuacja jest rzeczywiście trudna – w tym chaosie nazwisk trudno znaleźć, poznać i wybrać swoich kandydatów. Ale przede wszystkim powinniśmy na te wybory pójść, jeśli nie z pobudek patriotycznych czy obywatelskich, to we własnym, dobrze pojętym interesie. Często łatwiej wybiera się w małych gminach i miasteczkach, gdzie zna się ludzi i środowiska, jeżeli oczywiście jest możliwość wyboru.
Jak sobie pomóc w wyborze, zwłaszcza w tych dużych miastach?
Moim, dość niepopularnym, zdaniem najlepiej pomaga w tych poszukiwaniach przynależność kandydatów do partii politycznych, zwłaszcza tych znaczących i wyrazistych. Wybierając kandydatów partyjnych, możemy oczekiwać, że będą reprezentować te poglądy i programy, które i nam są bliskie. Z drugiej strony, jeśli te partie będą miały swoich ludzi w samorządzie, lepiej zakorzenią się w terenie.
A listy stowarzyszeń i ruchów obywatelskich?
Warto je także docenić, zwłaszcza, że często są reakcją na źle rozwiązywane przez samorząd problemy. Jednak w dużych miastach – jako że stowarzyszenia nie mają tyle, co partie, pieniędzy i siły pijaru – ich szanse na znaczący sukces są mniejsze. I niezależnie od tego, czy działają na rzecz rodziny, ochrony życia lub układania chodników, to ich rola jako samorządowców w polityce będzie dokładnie taka, jak przedstawicieli partii politycznych.
W Warszawie prawica ma problem z wysunięciem silnej kandydatury przeciw Hannie Gronkiewicz-Waltz. Jeśli ktoś reprezentuje mój pogląd na ochronę życia poczętych dzieci, to nadal nie wiem, jak on będzie rządził miastem.
Z pewnością metropolie wymagają dużego doświadczenia w zarządzaniu i realnym sprawowaniu władzy. Niemniej jednak, działacz organizacji pozarządowej może być dobrym radnym i w ten sposób zdobywać samorządowe doświadczenie. Jednak wybór prezydentów dużych miast jest zawsze „polityczny” i wymaga dobrego rozeznania. Ważne są nie tylko poglądy kandydata, jego doświadczenie i umiejętności w zarządzaniu, ale także realna szansa, że te wybory wygra.
Pragmatyzm podpowiada, że jeśli w stolicy dojdzie do drugiej tury, będzie to pojedynek kandydatów PO i PiS. Dlaczego PiS nie wystarał się o mocniejszego kandydata? A może Jacek Sasin nie jest taki słaby, jak się wydaje?
Sama sobie zadaję pytanie, na ile oceniam „siłę” Hanny Gronkiewicz-Waltz i „słabość” Sasina w kategoriach ich doświadczenia, umiejętności i uczciwego zarządzania, a na ile jestem podatna na narzucany naszej podświadomości stereotyp: „piękna, zadbana i doświadczona dwoma kadencjami na swoim stanowisku Pani Hania i – przyznajmy to – mniej od niej urodziwy Sasin”. Oceniając rzetelnie, trzeba zauważyć, że pani prezydent nie jest zbyt dobrym zarządzającym. Wszystkie inwestycje w stolicy są opóźnione, nadal nie ma Muzeum Historii Polski, a liczba kontrowersyjnych decyzji, które podjęto w minionych czterech latach, jest spora. Kompletnie nie wiemy, o ile zostały przekroczone wydatki budżetowe, a nadal uważamy, że Hanna Gronkiewicz-Waltz jest silnym kandydatem. Co jest jej siłą? Może porównując obie kandydatury, widzimy siłę władzy i prestiżu, a nie siłę i wartość człowieka?
Lepiej wybierać nieznane czy to, co już znamy?
Demokracja zawsze zawiera element ryzyka. Ale warto je podejmować z dwóch powodów: by żadna ekipa nie przyzwyczaiła się do rządzenia w nieskończoność, co rodzi nepotyczne, korupcyjne układy oraz by dać szansę nowemu, które może okazać się lepszą alternatywą.
 | rozmawiał Radek Molenda |
