Liturgia Wielkiej Soboty rozpoczęła się przy Golgocie poświęceniem nowego ognia i okadzeniem Kamienia Namaszczenia. Symboliczny znak zapalenia paschału od ognia wiecznej lampki płonącej w Grobie Bożym przypomina o jedności pomiędzy geograficznym „tutaj”, czyli miejscem, gdzie Pan Jezus został złożony i z którego zmartwychwstał, a sakramentalnym „dzisiaj”, uaktualniającym Jego dzieło odkupienia we wspólnocie Kościoła. Następnie w rotundzie Anastasis rozbrzmiało radosne orędzie paschalne.
Ewangelię uroczyście odśpiewał sam patriarcha. Następnie, w homilii powiedział, że „jedyną rzeczą, do wypełnienia której Kościół jest powołany i dla której istnieje, jest głoszenie, że Chrystus zmartwychwstał i jest Panem”. Abp Pizzaballa wyraził życzenie, aby „Kościół jerozolimski, który jako pierwszy otrzymał to wspaniałe orędzie, nie szukał Życia wśród umarłych (por. Łk 24, 5), wśród tych, którzy stracili nadzieję i pozostają zamknięci w swoich grobach”.
Przywilej celebracji liturgii w porannych godzinach dotyczy jedynie bazyliki Bożego Grobu, gdzie obowiązują zasady Status quo ustalone w połowie XIX wieku. W wszystkich świątyniach parafialnych Ziemi Świętej oraz kaplicach wspólnot zakonnych liturgia Wigilii Paschalnej została odprawiona w wieczornych godzinach według wskazań reformy posoborowej. Wielkosobotnia liturgia w bazylice Zmartwychwstania w Jerozolimie zakończyła się popołudniową uroczystą procesją oraz nocnym czuwaniem, które były radosnym wyśpiewaniem wielkanocnej wiary oraz ufną modlitwą między innymi o pokój dla tej ziemi.
