.jpg)
Najpierw kwestia pierwsza. Nie tak dawno przecież, wielu z nas ten czas pamięta, skandowaliśmy w obecności Jana Pawła II: „Zostań z nami!”. Wydawało się, że pomimo śmierci jego obecność może zostać ocalona – chociażby poprzez odczytywanie i przyswajanie sobie jego nauki. Tymczasem stosunkowo szybko, w łonie tych, którzy mieli klaskaniem obrzękłe prawice, pojawiły się głosy krytyczne wobec nauk Jana Pawła II, a zarazem entuzjastycznie interpretujące niejasności współczesnego nauczania. Nagle okazało się, że papież, który napisał „Przed sklepem jubilera” i „Miłość i odpowiedzialność” nie w oparciu o studium filozofii czy teologii bądź psychologii, ale w oparciu o doświadczenie człowieka i doświadczenie moralne – nie zna życia! Okazało się, że są ludzie, którzy zapomnieli całożyciową pieśń Karola Wojtyły o Bogu bogatym w miłosierdzie, by zafascynować się tym, co jest tworzeniem „religii nieszczęśliwych” (Józef Tischner), epatujących swoim nieszczęściem jako atutem.
Kwestia druga. W aktualnym przepowiadaniu Kościoła zaczęło robić zawrotną karierę słowo „ideał” i „idealny”. Sformułowanie: „Nie ma małżeństw idealnych” stało się kluczem-wytrychem do usprawiedliwiania uległości wobec zła, grzechu… Zaczęło się liczyć nie obiektywne dobro, ale subiektywne szczęście, poczucie zadowolenia wybranej kategorii osób. Zaczęło się liczyć nie prawo moralne – obiektywne, absolutne i niezmienne, ale subiektywne sumienie. Zaczęła się liczyć uległość świętego Kościoła i świętej teologii wobec świeckiego świata. Skoro „nie ma małżeństw idealnych” – to trzeba liczyć się konkretnie z tym modelem nieidealnym i według rozeznania sumienia dostosować do niego życie samych zainteresowanych.
Czytaj dalej w e-wydaniu lub wydaniu papierowym
Idziemy nr 39 (677), 30 września 2018 r.
Artykuł w całości ukaże się na stronie po 15 października 2018 r.
