Komentarze do czytań - 11 września 2019

komentarze Bractwa Słowa Bożego, autor: Mateusz Mickiewicz

Pierwsze czytanie: Kol 3,1-11
     Śmierć i życie, ,,to, co na ziemi”, i ,,to, co w górze”. W starożytnym Kościele symbolika chrztu była z pewnością bardziej czytelna niż współcześnie. Katechumeni zanurzali się całkowicie w basenie chrzcielnym, a po wyjściu z niego zakładali białe szaty. Był to widoczny znak, że wierzący razem z Chrystusem zanurza się w doświadczenie śmierci, aby następnie razem z Nim powstać do nowego życia.
    Chrzest jako sakrament, choć przyjęty najczęściej u początku naszego życia, jest zawsze ,,przed nami”. Każdego dnia możemy rozwijać się poprzez wierność przyrzeczeniom chrzcielnym, lub też sprzeniewierzać się im.
    Święty Paweł, mówiąc, że nie ma już ,,Greka ani Żyda, (…) niewolnika ani wolnego” uświadamia nam, że przez chrzest jesteśmy włączeni w jedną wspólnotę Kościoła, stanowimy jedno ciało. I tu okazuje się najpiękniejsza tolerancja, oparta na Chrystusie – choć jako chrześcijanie jesteśmy bardzo różni, jednoczy nas wiara w Niego i wspólna walka o świętość. Nikt z nas nie jest w wierze samotnikiem. Dlatego też codziennie modlimy się nie ,,Ojcze mój”, ale ,,Ojcze nasz”.

Psalm responsoryjny: Ps 145,2-3.10-11.12-13ab
    Po raz drugi rozważamy dziś psalm 145. Jednak dziś jesteśmy już nieco inni, niż wczoraj; także nasza wiara i modlitwa muszą wzrastać. W dzisiejszym fragmencie psalmista zwraca uwagę na to, co nazwalibyśmy współcześnie ,,ewangelizacją”, albo ,,dawaniem świadectwa”. Święci, a więc ludzie wierni Bogu (a tak nazywano później ochrzczonych), mają mówić ,,o chwale Bożego królestwa” i ,,głosić Jego potęgę”.
    Do takiej postawy zaprasza nas za każdym razem liturgia sakramentu chrztu: ,,Taka jest nasza wiara, taka jest wiara Kościoła, której wyznawanie jest naszą chlubą”! Chrześcijanin nie ma być zatem pełen wstydu, ale dumy ze swojej przynależności do Chrystusa.

Ewangelia: Łk 6,20-26
     Bardzo ,,nieżyciowe” wydają się błogosławieństwa i ,,biada”, które wypowiada Pan Jezus. Ale spojrzenie na nie w perspektywie Jego krzyża pozwala nam wniknąć w głębię tych słów. Jezus, będąc w pełni Bogiem i w pełni człowiekiem, nie ominął doświadczenia ubóstwa, głodu, płaczu, odrzucenia, ale w nie wszedł. Jeżeli nasze biedy i cierpienia przeżywamy w jedności z Jezusem, z zaufaniem do Niego, wtedy mogą okazać się dla nas drogą do prawdziwego życia. A takiego życia chce dla nas Pan.
    Szczególnie adekwatne może być dziś ostatnie ,,biada” - ,,biada wam, gdy wszyscy ludzie chwalić was będą”. Zawsze, kiedy oczekujemy od nich pochwał i potwierdzenia naszych racji, warto wrócić do słów z dzisiejszego psalmu: ,,na wieki będę wysławiał Twoje imię”. Prawdziwy prorok to ten, który szuka jedynie chwały swojego Pana.