Zapowiadany przez proroków

Dlaczego o niektórych prorokach Starego Przymierza mówimy: „mniejsi”? Czy w przeciwieństwie do proroków „większych” byli mniej znaczący?

Nauczanie proroków mniejszych zachowało się w dwunastu stosunkowo krótkich księgach. Najdłuższe z nich, Księga Ozeasza i Księga Zachariasza, mają po czternaście rozdziałów, a najkrótsza, Księga Abdiasza – tylko kilkanaście wersetów. To zapewne główny powód stosowania przez chrześcijan nazwy „prorocy mniejsi”. W nazewnictwie chrześcijańskim to określenie przyjęło się również dlatego, że rzadziej sięgano po orędzie tych ksiąg, a więc były i są mniej znane. Wszystkie one razem w Biblii hebrajskiej i żydowskim kanonie ksiąg świętych są traktowane jako jedna z czterech ksiąg ze zbioru „proroków późniejszych”. Pozostałe trzy to Księga Izajasza, Jeremiasza i Ezechiela. W kanonie hebrajskim, inaczej niż w kanonie chrześcijańskim, do ksiąg prorockich nie należy Księga Daniela. Jej miejsce zajmuje właśnie Księga Dwunastu, traktowana jako całość. Ma własną tożsamość i jest spójna pod względem teologicznym – ale nie pod względem językowym, historycznym czy kulturowym, gdyż odzwierciedla bardzo różne uwarunkowania. Poszczególne księgi, które składają się na Księgę Dwunastu, pochodzą z różnych okresów – od VIII do IV w. przed Chrystusem.

Czytaj dalej w e-wydaniu lub wydaniu drukowanym
Idziemy nr 51 (842), 19 grudnia 2021 r.
całość artykułu zostanie opublikowana na stronie po 22 grudnia 2021