Miłość w kopercie

Pierwszy był zaadresowany: „Moja Babunia, Bóg, Niebo, N1380”. Babcia zmarła kilka miesięcy wcześniej, a pięcioletnia Jodi bardzo za nią tęskniła. Odtąd listy pełniły w jej życiu funkcję terapeutyczną. A życie jej nie oszczędzało – ojciec odszedł, gdy miała trzy lata, i odtąd sprawiał tylko zawody. Kiedy miała osiem lat, do domu wprowadził się nowy partner mamy. Razem z bratem musieli dzielić się mamą nie tylko z nim, ale także z kilkorgiem przyrodniego rodzeństwa. Jako czternastolatka Jodi pocieszała przyjaciela rodziny, który podciął sobie żyły i, zaraz tego pożałowawszy, przyszedł do nich po pomoc. Jodi osładzała również codzienne życie mamie – liścikami zostawianymi na lodówce. Bo mama też nie miała łatwo: jej ukochana matka zmarła młodo, mąż ją opuścił, musiała zajmować się wieloma dziećmi, w tym własnym chorym na autyzm synem, utrzymywać rodzinę z niskiej pensji, a do tego miała serce otwarte dla wszystkich z okolicy.

Pewnego dnia Jodi straciła przytomność. Było to zapalenie opon mózgowych. Przykuta do łóżka, miewała chwile zwątpienia, w końcu jednak postanowiła, że się nie podda i wykorzysta czas, by zdziałać coś dobrego. Założyła stronę internetową, zachęcając do pisania tych, którym nie układa się w życiu. Odtąd jej własne w dużej mierze polega na odpisywaniu listów – papierowych! – z pokrzepieniem. W książce „Milion cudownych listów” Jodi opowiada tę historię, zarażając nas swoim optymizmem.

Jodi Ann Beckley, „Milion cudownych listów”, Wydawnictwo Insignis, Kraków 2016, ss. 266

Monika Odrobińska Idziemy nr 46 (580), 13 listopada 2016 r.