Nauka kochania

Paradoksalnie dlatego, że dziś o niej mówią i piszą prawie wszyscy, niejednokrotnie czyniąc siebie specjalistami w tej dziedzinie. Na podstawie jednak tego, co często obserwujemy w mediach, także społecznościowych, dużo łatwiej określić, czym miłość z całą pewnością nie jest, niż podać jej pełną definicję. Nader często akcentowana jest tylko jedna ze sfer przynależąca do miłości czy konstytuująca ją, co prowadzi do utożsamiania jej jedynie z uczuciem: zauroczeniem, zakochaniem, pożądaniem, przywiązaniem, fascynacją ciałem lub duchem. Niewątpliwie wpływ na takie postrzeganie tej cnoty ma wyśmiewanie miłości w różnego rodzaju programach telewizyjnych, gdzie robi się biznes na czyimś pragnieniu kochania.

Najpełniejszą definicją miłości pozostaje fragment z Pierwszego Listu do Koryntian (3,1-13), gdzie św. Paweł opisuje miłość idealną, miłość Boga do człowieka. I do uczestnictwa w takiej miłości Bóg wzywa człowieka. Reinterpretację tego tekstu, choć chyba nie do końca świadomie, podaje w jednej ze swych powieści Carlos Luis Zafon, współczesny pisarz hiszpański, bardzo popularny również w Polsce: „Mówi się, że miłość jest ślepa. Wierzcie mi, to zupełne kłamstwo – nie ma niczego bardziej widzącego niż prawdziwa miłość. Niczego. Jest ona czymś najwyraźniej widzącym pod słońcem. Poświęcenie jest ślepe, przywiązanie jest ślepe, pożądanie jest ślepe – ale nie prawdziwa miłość. Nie popełnij błędu i nie nazywaj tych uczuć miłością”.

Mistrz z Nazaretu poucza nas dzisiaj, że nie ma nic ważniejszego od kochania Boga i drugiego człowieka. Można dodać też, że nie ma nic trudniejszego od miłości. Ze sprawiedliwości należy dopowiedzieć, że nie ma też nic piękniejszego.

Faryzeusze kolejny raz wystawili Jezusa na próbę. Szukają jedynie jakiegoś powodu, dla którego mogliby zabić – zaprzeczyć miłości. Nadal nie nauczyli się kochać.

Czy ja odważę się na szaleństwo miłości?