Dobrze, że zdążył

Po wielkim sukcesie książki „Zośkowiec”, w której zdążył porozmawiać z Henrykiem Kończykowskim ps. „Halicz” (zmarłego 29 listopada 2016 r.) Jarosław Wróblewski „sięgnął” do życia innego wybitnego Polaka. Tym razem udał się do gen. Janusza Brochwicz-Lewińskiego ps. „Gryf”, który odszedł 5 stycznia 2017 r.

„Historię bohatera książki przeplatałem losami innych osób, spotkanych przez niego czy dzielących podobne przeżycia. Publikacja nie jest monografią. To bardziej książka popularnonaukowa, ukazująca niezwykłe losy człowieka, któremu Miłosierny Jezus wielokrotnie pomógł” – napisał Jarosław Wróblewski we wstępie.

„Gryf” był legendą. Opisany przez Aleksandra Kamińskiego oraz w niezliczonych wspomnieniach żołnierzy batalionu „Zośka”, szkoleniowiec podziemnej armii, w powstaniu dowodził obroną pałacyku Michla. Kochał Polskę ponad wszystko, był oficerem wywiadu brytyjskiego, wyłapywał szpiegów KGB… Jarosław Wróblewski potrafił dostrzec wszystkie wątki bogatego życiorysu bohatera, a przy tym zaskarbił sobie przyjaźń i zaufanie generała, z pożytkiem dla potomności.

„Choć brakuje mi fizycznie sił, to czuję się, jakbym miał 20 lat, a nie 96. Czuję się młody. Bardzo lubię życie. Taką mam naturę. Nie zginąłem zabity przez Sowietów ani przez niemiecki pocisk podczas Powstania Warszawskiego, który rozbił się w mojej szczęce na 50-60 odłamków. Mam te szczątki do dziś pod skórą” – powiedział gen. „Gryf” Jarosławowi Wróblewskiemu, który zdążył to spisać. Wielka sprawa.

Jarosław Wróblewski, „Gryf. Pałacyk Michla, Żytnia, Wola”, Wydawnictwo Fronda, Warszawa 2016